Tekenen is een passie van me. Zolang ik me kan herinneren heb ik tekenen gebruikt als uitlaatklep. Daarbij was het niet een kwestie van willen tekenen, maar eerder een moeten tekenen. De creativiteit moet uiting krijgen. Vele jaren op de middelbare school heb ik moeten afzien op creativiteit, deze vond dan ook zijn weg naar buiten door voortdurende krabbels die ik in schriftjes en papiertjes maakte...  Enige jaren geleden kreeg ik een verzamelschriftje in handen die door een oud-klasgenoot samen gesteld was. Al de krabbeltjes die ik ooit maakte had ze bij elkaar in een schriftje geplakt. Het was voor mij een overweldigende ervaring om op deze manier iets van mijzelf terug te vinden. Natuurlijk was ik destijds helemaal niet bezig met wat ik tekende, maar achteraf terugkijkend begrijp ik heel goed wat ik deed.
Elk stukje frustratie en elk gebrek aan creatieve ruimte werd op papier verwerkt in poppetjes, die nu meer zeggen dat ik toen kon bevroeden. Noodzaak Uit noodzaak is het tekenen ontstaan en uit noodzaak is het na vele jaren stilte herboren. In mijn opleiding merkte ik telkens weer dat er bij mij iets in werking werd gezet waar ik geen woorden voor kon vinden. Opnieuw werden tekeningen de uitlaatklep. De woorden kreeg ik dan soms via derden die op hun beurt verwoorden wat de tekening hun voor gevoel gaf.
Zo heb ik langzaam aan stukje voor stukje mijzelf beter leren kennen, en nog steeds teken ik. Soms als uitlaatklep, maar veel vaker als een noodzakelijk gegeven van mijn eigen bestaan. Dat wat ik teken is soms iets uit mijzelf, daarnaast teken ik ook voor anderen. De Kern In het contact ervaar ik meer dan wat er gezegd word. De heldervoelendheid is niet altijd onder woorden te brengen, te tekening is dan de uitlaatklep in dit spanningsveld. In veel sessies die ik geef gebruik ik het tekenen om de woorden op gang te helpen.
De tekeningen, voor mij een reële wereld, verwoord niet alleen meer wat ik voel, ervaar maar geeft ook steeds meer weer wat er in een ander om gaat. Veel gevoelens zijn zo begraven onder aangeleerd gedrag, dat het moeilijk kan zijn om met de kern in contact te komen. Tekenen is voor mij en andere in dergelijke omstandigheden een manier om direkt tot de kern te komen. De kern kan aangeleerd gedrag blootleggen. De tekening kan schoonheid verbeelden die met woorden niet te beschrijven is. De tekeningen zijn een verbeeltenis van de ervaring en geven op hun beurt nieuwe ervaring. Deze wisselwerking kan in een consult, therapeutische vorm of als raadgeving uiterst behulpzaam zijn. Voor meer verbeeldingen, kijk eens in {:gallery 'mijn gallerij} of neem {:MailForm 'contact} op voor een persoonlijke impressie of consult. 
ToelichtingOndanks mijn verworvenheid op dit terrein merk ik telkens weer dat ik alleen met een intentie kan starten, maar wat ik teken uiteindelijk buiten mijn invloed ligt. Pas als ik merk dat ik geen lijn kan toevoegen weet ik dat het klaar is.
Ik vergelijk het proces van tekenen wel eens met een antwoord dat Stephen King ooit gaf in een interview: "Waarom schrijf je telkens over zulke (gruwelijke) onderwerpen?" Hierop had hij natuurlijk maar één antwoord: "Waarom denk je dat ik een keus heb?"
Zoals ik het ervaar, en vermoedelijk ook andere kunstenaars die in een talent opgaan, het is geen bewustzijn dat zich laat sturen, het is eerder een onbewustzijn dat sturend is. (Voor diegenen die geïntrigeerd zijn door dit beknopte stukje interview en het kunnen opbrengen is de serie de donkere toren van Stephen King een aanrader. Het is bijna autobiografisch en beschrijft hoe hij werkt, hoe hij leeft en de ontstaansgeschiedenis van zijn verhalen.) | 
