Een twee uur durende film over twee theater mensen die afspreken voor een diner waarin een dialoog gefilmd is. Deze spreke over spirituele ervaringen, theater, leven als mens en relaties. Een simpele, veelzijdige, diepe en mooie film. Het is alsof je aan erbij aan tafel zit en meeluisterd terwijl ze het leven en zingeving onder de loep nemen.

Er was eens een jongetje dat een heel eind door het donker moest lopen om bij zijn opa te komen. Hij nam zijn lantaarn en liep het huis uit. De lantaarn gaf echter maar weinig licht, en om hem heen was het aardedonker. Het jongetje keek naar het zwakke schijnsel van zijn lamp en vroeg zich af hoe hij in die duisternis de weg zou kunnen vinden.

De acrobaten in Cirque du Soleil leggen soms letterlijk hun leven in de handen van iemand anders. Vertrouwen is een verwarrende zaak. Het lijkt zo simpel, maar als je het probeert te duiden, lijkt het ongrijpbaar. Ik denk aan de manier waarop mijn lichaam op een oppervlak zit dat nieuw is voor mij, onbekend.

Uit een interview in de Trouw met Mark Tuitert.

...is dat wat het is? Jezelf steeds opnieuw ontdekken?

"Als je die dingen doormaakt, kom je op een gegeven moment tot het besef: er is een weg door de schaduw heen. Die moet je zelf vinden. Die kan niemand anders vinden. Alleen jij zelf. Maar áls je er doorheen stapt en je hebt fouten gemaakt en ervan geleerd dan kom je op een punt waar je een soort houvast vindt die diep in je kern zit. En dat is de kern die ik zoek voor een wedstrijd. Dat is het vertrouwen. Dat zit niet aan de oppervlakte, dat zit niet in mijn brein. Dat zit diep in mijn hart, in mijn kern..."

‘Schaarste is een relatief begrip,’ legt Shafir uit. ‘Het ontstaat niet alleen bij een gebrek aan inkomen, maar ook bij een teveel aan verwachtingen.’ Eigenlijk is het simpel: als je meer geld, tijd, vrienden of calorieën wilt, dan ervaar je ook eerder een gevoel van schaarste. En wat je wilt, wordt in hoge mate bepaald door wat de mensen om je heen al hebben. ‘De groeiende ongelijkheid Onlangs schreef ik over het verband tussen ongelijkheid en tal van sociale problemen. in de westerse wereld zit hier dan ook enorm in de weg,’ zegt Shafir.

We hebben behoefte aan duidelijk gedefinieerde hokjes over hoe de wereld in elkaar zit. Het liefst delen we de wereld in in goede en slechte mensen - mannen met witte en zwarte cowboyhoeden, zodat we precies weten waar we aan toe zijn. De drang om alles onder controle te hebben, maakt dat we onszelf en de ander steeds meer gaan begrenzen: ik ben een man, jij bent een vrouw. Ik ben een Nederlander, jij een Amerikaan. Ik ben een Christen, Jij een Moslim, enzovoorts.

Je was onderweg naar huis toen je stierf.

Het was een auto ongeluk. Niets bijzonders, maar desondanks toch fataal. Je liet een vrouw en twee kinderen achter. Het was een pijnloze dood. Het ambulance team heeft haar best gedaan om je te redden, maar het mocht niet baten. Je lichaam was zo ernstig beschadigd dat je beter af was, geloof me.

Pak een grote zware hamer
(je weet wel die ene)
en haal de muren van je hokje naar beneden
Dit is stap één