De acrobaten in Cirque du Soleil leggen soms letterlijk hun leven in de handen van iemand anders. Vertrouwen is een verwarrende zaak. Het lijkt zo simpel, maar als je het probeert te duiden, lijkt het ongrijpbaar. Ik denk aan de manier waarop mijn lichaam op een oppervlak zit dat nieuw is voor mij, onbekend. En hoe mijn spieren strak blijven, op alles anticiperend, en ik voortdurend bewust ben van dat oppervlak. Na verloop van tijd, in een vertrouwde omgeving, kan ik ontspannen en beginnen met achterover leunen.

Voor velen van ons, is veel tijd gevuld met deze initiële spanning. We besteden zoveel energie aan het kijken, berekenen, proberen te voorspellen, signalen lezen van mensen, en voorbereiden op plotselinge veranderingen. Voorbereiden op teleurstellingen. Zoveel besteedde energie.

We praten over vertrouwen alsof we iets bouwen, alsof het een structuur of een ding is, maar in dat bouwsel lijkt het eerder iets dat loslaten is. En dat brengt ons een luxe. Het stelt ons in staat om te stoppen met denken. Om te stoppen met zorgen maken over dat niemand ons vangt als we vallen, om te stoppen om voortdurend bedacht te zijn op plotselinge veranderingen, om te stoppen nieuwsgierig te zijn naar hoe andere mensen handelen als ze niet bij ons zijn. Het stelt ons in staat om te ontspannen, zodat we ons kunnen concentreren op wat komen gaat. En dat is waarom het zo'n tragedie is wanneer vertrouwen verbroken wordt. Door dit verraad denk je wellicht aan al het andere verraad dat nog op je wacht, in dingen waar je niet aan gedacht hebt, in mensen waar je op vertrouwd. En je kunt jezelf voelen vastzetten en schrap zetten, en in het ergste geval, kan je besluiten om niemand te vertrouwen. Maar dat werkt niet echt.

Vertrouwen is jouw relatie met het onbekende, dat wat je niet kan controleren. En je kunt niet alles controleren. Het is niet alles of niets. Het is de langzame en gestage praktijk van het leren over het vermogen van de wereld. En het is de moeite waard. Om te blijven proberen. Het is niet makkelijk. Anya zegt dat vertrouwen is als een weg, niet één manier, maar vele manieren. Fysieke, emotionele, en misschien iets anders. Ik kan vertrouwen bijna voorstellen als onzichtbare handen die uitreiken, de wereld in, op zoek naar iemand om vast te houden als we het onbekende tegemoet treden. Anya en Gael begonnen samen te oefenen als vrienden, en nu zijn ze een stel. Dat kostte tijd.

Wie vertrouw jij? En hoe kun je dat laten groeien?