Waar moet dit allemaal naar toe, wat moet ik doen, wat heb ik te doen? Dit is de situatie, hoe kom ik hieruit, en waar wil ik terecht komen? Het behelst allemaal een beginpunt en een bestemming elders. Daartussen ligt het pad, althans zo zal menigeen dit verwoorden.

Al jaren draait mijn persoonlijkheid in cirkels, bewandeld wegen en sluipt door steegjes. Telkens op zoek naar een sleutel om te ontsnappen uit het labyrint dat het leven heet. Dit verlangen om te ontsnappen aan het voortdurende terugkeren van kommer en kwel, zorg en afwezigheid van voortdurende en permanente gelukzaligheid. De sleutel tot het slot van de poort van het paradijs waarin alles goed is en er een oplossing is voor alles.

In alles wat we verlangen, willen, doen, denken en voelen, ligt een verbinding met vertrouwen. Vertrouw je de ander, vertrouw je jezelf, vertrouw je de situatie, vertrouw je het leven met alle ogenschijnlijke willekeur? Het vinden van jezelf heeft alles te maken met vertrouwen.

Herhaaldelijk komt er het bewustzijn op van een opmerkelijke vondst, wellicht dat je deze herkent: Ik ben nog steeds dezelfde als toen ik nog 18 was, diep in mij is iets dat niet wezenlijk veranderd en altijd dezelfde blijft, de verjaardagen markeren mijn fysieke leeftijd maar de essentie blijft ik.

In een recentelijk gesprek kwam het onderwerp 'radicalisering' en 'religie' aan de orde. Heel spiritueel kijkend naar dit fenomeen, is het een trend die niet alleen in de Islam plaats kan vinden. Het moet een tegenhanger hebben. Deze is wellicht te vinden in de overkapitalisering en oorlogsvoering, maar wellicht ook in de Christelijke bewegingen. Overkoepelend kan het misschien wel de bewustzijnsbeweging op persoonlijk nivo zijn, door sommige 'New Age' volgelingen benoemd als het Aquarius tijdperk.

Vanochtend zat ik in de bus onderweg naar een lunchafspraak met een vriendin. Opeens drong de betekenis van arrogantie tot me door. In de afsluiting van mijn opleiding plaatste mijn leraar dit woord in mijn bestaan. Dit woord is mij gedurende lange tijd niet duidelijk geworden, tot het in deze busreis naar het centrum helder werd. Het kwartje viel, een stap was genomen.

Niemand staat stil bij de gedachte dat er voortdurend geademd wordt. Dit is grotendeels een automatisme en gaat veelal zo ongemerkt omdat het voortdurend plaatsvindt. Zo kan je stellen dat als je je hele leven een activiteit uitvoert, deze niet meer of nog nauwelijks wordt opgemerkt.

Iemand willen helpen, benadrukt het 'willen'. Door te willen ben je niet vrij in de bewegingsruimte. Het willen helpen benadrukt dat er een beïnvloeding is van buiten af waartegen je je aan wilt bemoeien. Daarnaast is er ook een tegenbeweging bij hulp, namelijk niet willen helpen.

Ooit hoorde ik een verhaal dat als de schepping na de zevende dag gestopt zou zijn, er geen nieuw leven zou ontstaan. Als het scheppingsverhaal zou stoppen zodra God zag dat het goed was of als Adam en Eva zouden bestaan maar dan zonder slang.

Houvast is wat vrijwel iedereen zoekt, wat vrijwel iedereen telkens keer op keer doet, vasthouden. Hoe werkt dat nu als je langzaam gaat vertrouwen. Hoe houdt je dan vast, en verdwijnt dit ooit?

Dat het leven zich in cycli afspeelt had ik al meermalen in het klein ontdekt. De merkwaardige gewaarwording dat het ook in het groot terugkeert kon ik bedenken, maar ervaren deed ik pas dit weekend. "Ga door naar start en ontvang..."

"Toen ik opnieuw voor die tekening stond, ervoer ik opeens een besef van waarheid. Alles wat ik tot dan toe betwijfelde ondanks mijn subtiele diepere weten, kwam in een enkel moment bij elkaar. Plots realiseerde ik me tot een grote diepte dat wat ik wist en tegelijk niet wilde weten, waar was. De innerlijke stilte die volgde was oorverdovend."

Een tijd terug kwam een droom langs waarin van allerlei flarden langskwamen. Het was een droom dat me in vogelvlucht vertelde waar ik stond en wat ik nog te leren had. Met name de boodschap die over defensieve communicatie is iets wat me een tijd bezig gehouden heeft. Wat me in deze tijd duidelijk is geworden zal ik hieronder beschrijven.

Allemaal kennen we wel een moment in ons leven waarin het allemaal zwart word. Dat stukje in de levenswandel waar geen uitkomst meer lijkt te bestaan, nog licht dat ons als gids dient. Dit zijn momenten waarin we beproeft worden.

Verschillende mensen die ik ontmoet in mijn praktijk zitten al enige tijd gevangen lijkt het. Een niet te doorbreken cirkel van gedachtes en gedragingen, slechts onderbroken door een bewuste gedachte 'nu gebeurt het weer' of 'waarom wil het telkens maar niet lukken'.

Het woord slachtoffer heeft voor veel mensen een minder prettige smaak. Hier bedoel ik uiteraard niet de slachtoffers van verkeersongevallen of andere ernstige misdrijven. Ik bedoel de meer psychologische en emotionele kant van het slachtofferschap.

Waarschijnlijk ken je wel iemand die zich als slachtoffer gedraagd en geen actie neemt om de situatie naar eigen hand te zetten. Waarschijnlijk kun je je meteen het gevoel van dat moment herinneren, de smaak die het heeft, vol met schijnbare uitzichtloosheid en hulpeloosheid.

De woorden lijken afkomstig van het zelfde woord, maar door het gebruik wordt duidelijk dat er essentiele verschillen zijn. Door de juiste term op de juiste plek te gebruiken in de analyse van de situatie begrijp je hopelijk beter hoe je zelf manouvreert in deze.

Onlangs las ik het vierde deel van de Hitchhikers Guide to the Galaxy. Hierin staat een stuk over ene Wonko the Sane zoals hij zichzelf noemt. Het verhaal is te lang om helemaal uit te leggen, maar in het verhaal is hij de enige die weet dat de aarde niet de echte aarde is zoals iedereen aanneemt. De realiteit (als levende entiteit) is namelijk gek geworden en daarom heeft hij deze voor eigen bestwil opgesloten.

In situaties waarin je je niet op je gemak voelt, en of dit nu een receptie is, op je werk, of in jouw relatie of huwelijk, speelt er een vraagstuk rondom ik. Vragen die dan door je hoofd kunnen gaan spelen hebben betrekking op de situatie en de anderen ten opzichte van jezelf. Dergelijke situaties kunnen je erg terugbrengen op ik-vragen. Waarom heb ik het niet naar mijn zin, waarom loopt het niet zoals ik wil, hoe komt het dat ik telkens in dezelfde situatie eindig.

Er wordt vaak gezegd, geen grotere spiegel dan een eigen kind. Daar mee wordt bedoeld dat jouw kind precies dat doet waar je zelf het meest mee worstelt. Wat je eigenlijk niet van jezelf wilt weten of gewoonweg niet bewust bent, is vaak precies wat het kind wel doet, of wat het kind in je oproept. Natuurlijk doet een kind dit niet bewust, het kind is een spiegel en doet na wat de ouder voordoet. Maar omdat je het niet van jezelf kan zien herken je het ook slecht als een ander het doet. De irritatie of controntatie merk je echter wel op, en deze wordt dan vaak bij het kind gelegd.

Ach, je weet wel waar we het hier over hebben. Die ene plek waar je na een hele periode hard werken opeens staat en waar het helemaal tot die enkele essentie teruggebracht is. Alles wat je overwonnen hebt, elke test die je doorstaan hebt, iedere tegenslag die verwerkt is.

We denken allemaal wel eens iets, niet dan? Als het allemaal gewoon in de pas loopt is het geen enkel probleem, daar hebben we tenslotte een brein voor, onder andere. Het wordt vervelend als we merken dat we niet helemaal contact krijgen met anderen.

Het is heel kind-eigen om struktuur te moeten kennen, vinden we. Dat vinden we als ouders, dat vindt de school dat vinden de mensen waar onze kinderen op bezoek gaan, alhoewel dat laatste niet altijd wordt uitgesproken omdat het soms erg gevoelig kan liggen om over andermans kinderen iets te zeggen (denken we).

Confrontatie is een woord dat betekenis geeft aan iets wat je tegenkomt. Dit kan heel groot zijn met kleine nauwelijks op te merken consequenties en soms heel klein lijken met opzienbarend grote consequenties.

 In de stroom bestaan,

de stroom zijn,

de stroom ervaren

en de stroom zien.

Dit komt samen tot één,

naarmate de afstand tot de ziel verkleind wordt.

Dit wordt een eenheid,

als de persoonlijkheid* niet grijpt.

Dit is liefde,

als je in je hart leeft.

De tweede week van januari is de schoolperiode weer begonnen na een kerst en nieuwjaarsvakantie van twee weken. Bij ons in huis was al het nodige gepaseerd de afgelopen maand en het nieuwe begin viel bij één van de kinderen niet makkelijk. Sinterklaas, kinderpartijtjes, nieuw broertje en alsof het nog niet genoeg was de klap op de vuurpijl: vuurwerk in het midden van de nacht.