Paradox

Deze ontdekking is haast paradoxaal, het is de spiegel van de essentie van de mens. Een zo overweldigende constatering dat ik haast niet weet waar ik moet beginnen om aan te geven hoe deze eeuwige jeugd spil is in alles wat ons overkomt.

Een van de eerste grondbeginselen van onzekerheid is precies te wijten aan deze paradox. Als kind met een onbedoezeld geweten en persoonlijkheid is alles mogelijk, door schade en schande wordt met wijzer. Zo komt iedereen onontkomelijk in het net terecht waarin men dingen af leert en minder vrij wordt. Dit gaat met enige onzekerheid gepaart. Immers afleren wordt gedaan omdat de buitenwereld in conflict komt met de vrije zelf en het moet dus wel aan jezelf liggen want de wereld doet alsof het namelijk zo is: onzekerheid dus. Naarmate men ouder wordt, is het stukje dat afgeleerd is met een stemmetje uitgerust: "ik kan dat niet", "dat moet ik niet doen", "dat mag ik niet willen". Dit innerlijke stukje is ingebed in de eeuwige zelf, de persoonlijkheid die niet ouder wordt en altijd dezelfde lijkt. Doordat deze niet ouder wordt, of beter gezegd geen leeftijd ervaart, of tijd kent, zal het altijd ditzelfde blijven roepen.

Stem

Deze stem is tijdloos, deze stem wordt niet ouder of wijzer, deze stem blijft even intens. Het verraderlijke wederom is de eigenschap om dingen te blijven afleren, zonder eerdere ongedaan te maken. Hierdoor bouwt zich laag na laag op, stem overstemt stem, onwetenheid bovenop onwetenheid. Zo wordt niet alleen dat wat afgeleerd is onzichtbaar, het feit dat je het afgeleerd hebt is zelfs onzichtbaar aan het worden, enbovenal het maakt dat wat oorspronkelijk was vrijwel onbenaderbaar.

Omdat de stem geen tijd ervaart en een eeuwige jeugd beleeft, is er geen verwachting dat dit ooit veranderd. Even zo min is er een drijfveer om het ooit anders te willen. Het roept dus niet alleen meer "ik kan dat niet" maar dus ook "ik zal dat nooit kunnen". ... En dat is dan het moment waarop het zichzelf de das om kan doen.

Eindig

De stem die zichzelf de das omdoet vraagt een helder mens om dat moment te herkennen. Het vraagt een moedig mens om daar doorheen te kijken. Het vraagt een zacht mens om hier verandering in te brengen. Zacht voor zichzelf omdat de stem al te hard is om nog de oorspronkelijke zelf te kunnen horen.

De stem doet zichzelf de das om, als je beseft dat het niet gaat over "nooit kunnen", maar over "altijd niet meer doen". Dit is het moment waarop je jezelf de vraag zult moeten durven stellen "hoezo dan niet?". Deze kan je leiden naar het oorspronkelijke minder belemmerde zelf.

De stem blijkt zelf niet gevoelig voor tijd, maar het is op zo'n manier eindig.

Eeuwig vrij

En zoals alles in een paradox, het leek zo onwaarschijnlijk om ooit vrij te zijn, het is juist deze eeuwige jeugd van de stem die ook geldt voor het onbelemmerde zelf. Ook jij, de onbelemmerde, het vrije kind, hebt de eeuwige jeugd. Dat kleine mensje in jezelf dat ooit zo vrij was als een vogel, is ook niet aan tijd onderhevig. Als je besluit om eens gek te doen omdat het leuk voelt, zul je ervaren hoe eeuwig jouw werkelijke jeugd is.

Deze onbelemmerde eeuwige jeugd is wat velen zoeken als ze spreken over "het kind in jezelf". Het gaat niet daadwerkelijk over een kind, het gaat eerder over het stoppen met het stoppen van jezelf. Beiden hebben de eeuwige jeugd, beiden hebben de tijd. Besef echter dat ondanks dat, het lichaam wel de tijd ervaart. Neem dus de tijd om op zoek te gaan naar wat er voor jou tijdloos is.

De tijd dringt...