Recentelijk las ik "Sprekende Stilte" een biografisch boek over Ramana Maharshi. Het is een prachtig verhaal om te lezen. Gaandeweg puzzelde het begrip Verlichting me omdat er door het boek heen ook nog steeds een persoonlijkheid voorkwam. Ramana vertelt hierover dat deze er nog steeds is als verschijningsvorm maar dat hij zichzelf er niet mee identificeert. Er is blijkbaar iets anders gaande terwijl er nog steeds verlichting tot stand is gekomen. Wat is dan nu verlichting?

Verlichting

Verlichting is een staat van zijn waarin er wel degelijk nog een lichaam bestaat, gedachtes en gevoelens komen, maar dat het niet langer onderdeel is van een afgezonderd besef van identiteit. In deze staat van zijn is er een identificatie met iets dat geen individu (meer) is. Het non-dualisme stelt dat er werkelijk geen onderscheid meer is, de gedachte is een integraal onderdeel van wie je bent en wie je bent is niet de gedachte. Er zijn gevoelens als onderdeel van wie je bent, maar je bent niet de gevoelens.

Het onthechten is een belangrijk onderdeel van het proces naar verlichting. Niet de onthechting van materiële zaken alleen, maar vooral onthechting van het belang dat we normaliter geven aan onze gedachtes, gevoelens en emoties. Onthechten van de nieuwste smartphone terwijl je toch wilt kunnen bellen is niet aan de orde, maar de onthechting van het verlangen om een smartphone te willen hebben, moeten bezitten, en vooral niet kwijt kunnen.

Dialoog

Onze geest is gemaakt om te denken, net als ons hart gemaakt is om bloed te circuleren. Het zal niet stoppen, omdat het in de aard is om te doen waar het voor is. Ons denken zal voortdurend nieuwe gedachtes laten verschijnen, of oudere gedachtes voortzetten. Omdat we als opgroeiend mens steeds vaker aandacht aan deze gedachtes geven, lijkt het langzaamaan steeds meer alsof we zijn "wat we denken". Ooit hebben onze ouders bedacht dat een naam bij ons paste, en gaandeweg zijn we ons gaan identificeren met deze naam en zeggen dan "ik ben ..." en dan volgt deze naam. Zo zijn we gaan geloven dat we deze naam zijn. De gedachtes die we intern hebben, en de dialogen die gevoerd worden, maken dat we een denkbeeldige wereld scheppen. En net als bij onze naam, identificeren wij onszelf met deze wereld. Maar wij zijn niet onze naam, en wij zijn niet onze gedachten.

Stappen

• De kunst is nu allereerst om te ontdekken dat we soms innerlijk in gesprek zijn.
• De tweede stap hierin is om jezelf af te vragen waarom je überhaubt dit innerlijk gesprek voert.
• De derde stap is voelen wat de gebeurtenis is en de gevoelens die je ervaart, die tot dit innerlijk gesprek leiden.
• De vierde stap is te onthechten van het belang van deze dialoog door werkelijk en volledig de gevoelens toe te laten die er onder liggen.
• Als vijfde en laatste stap ligt er een mogelijkheid om in te zien dat ook deze gevoelens weer in jou bestaan en dat je niet deze gevoelens bent. Een onthechting van het belang dat jij geeft aan het vasthouden van deze gevoelens.

Werk

De laatste stap die zojuist beschreven is, vraagt werk. Het volledig toelaten van deze onderliggende gevoelens en emoties, vraagt oefening. Deze kunnen bij het volledig opnemen, spontaan oplossen doordat ze levensenergie vrijmaken, soms vraagt het meer inzicht in jouw eigen leven om te onderzoeken waar deze vandaan komen. Vaak zijn deze onderliggende gevoelens weer opgebouwd door oudere lagen van gedachtes en gevoelens.

Onthecht

Bij het herhalen van deze stappen, krijg je inzicht in de manier van denken van jezelf, het karakter van jezelf. Als je dan werkelijk zover komt dat je blijft doorzien wat er in je opkomt en niet langer identificeert met wat er opkomt, dan onthecht je. Met dit geluk kan je jezelf wellicht verlicht noemen. Door de manier hoe je karakter functioneert, en je lichaam gebouwd is, zal er desondanks altijd een duidelijke herkenning zijn van hoe je was doordat de verschijning nu eenmaal voor iedereen uniek is. Vergeet niet om ook daarvan te onthechten, ondertussen wens ik je een iets steeds ietsje verlichter leven toe. ;-)