Onlangs las ik het vierde deel van de Hitchhikers Guide to the Galaxy. Hierin staat een stuk over ene Wonko the Sane zoals hij zichzelf noemt. Het verhaal is te lang om helemaal uit te leggen, maar in het verhaal is hij de enige die weet dat de aarde niet de echte aarde is zoals iedereen aanneemt. De realiteit (als levende entiteit) is namelijk gek geworden en daarom heeft hij deze voor eigen bestwil opgesloten.

De hele wereldbevolking verklaard hem Wonko volledig voor gek. Hij heeft een huisje binnenste buiten gebouwd. Het behang, boekenkasten en tapijt, lijkt aan de buitenkant van het huis te zijn. Als je dit huisje in gaat, of naar buiten zoals Wonko beschrijft, dan kom je in de wereld waarin zoals het hoorde te zijn.

Hierin vertelt hij aan zijn bezoekers het volgende:

But the reason I call myself by my childhood name is to remind myself that a scientist must also be absolutely like a child. If he sees a thing, he must say that he sees it, wether it was what he thought he was going to see or not. See first, think later, then test. But always see first. Otherwise you will only see what you were expecting. Most scientist forget that.

Litteken

Deze uitspraak raakte me. Niet omdat ik nou ervaar dat de realiteit gek geworden is , maar eerder omdat het een kind-zijn benoemd in een wereld waarin vrijwel iedereen deze terug lijkt te zoeken, omdat men geen contact heeft met het onbevangene zelf. In een te drukke en steeds sneller veranderende omgeving wordt het opgroeien met pijn, verdriet en frustratie omgezet in litteken weefsel.

Meestal is dit litteken te zien in emotionele reacties, gevoelige momenten waarop je niet reageert of juist overdadig. Als je daarop terugkijkt meestal niet zoals je had willen reageren. Soms komen opeens onverklaarbare medische klachten opzetten. Telkens terugkerende rugklachten, gewrichtspijn, rsi, hoofdpijn, slapeloosheid, enzovoorts... Ook hier kan je spreken over litteken weefsel. De emotionele en soms psychische blokkade wordt dan omgezet in een lichamelijk falen.

Onbevangen

Het weer terug vinden van de vrije zelf, het onbevangen zijn, oftwel het kind in jezelf is dan soms erg moeilijk. De staat van zijn, waarin het intellect en het denken vrijwel niet aanwezig zijn, de periode waarin je kind was en de wereld zich afspeelde zoals het komt, vol overgave, is dan bedolven onder persoonlijke ervaringen.

De kunst is om te leven zoals je als kind was, maar dan met een volwassener beeld. Vrij van blokkades met emotionele ruimte om te zijn wie je werkelijk bent. Uitgerust met een volwassen vermogen om jezelf te beschermen waar nodig. Soms moet een diepere laag aangeboord worden, één die vooraf gaat aan de geboorte zelf. Bij sommige mensen is een litteken al gedurende zwangerschap of direct na de geboorte ontstaan.

Wetenschapper

Deze vroegere fases opzoeken en onderzoeken maakt je dan de wetenschapper die het leven onderzoekt. Maar eerst moet je benoemen wat gezien wordt. Benoemen wat je raakt, benoemen wat je bezielt, ervaren wat je leeft. En dan in tweede instantie pas het denken. Eerst leven, dan denken. Met deze kennis kan je testen en proberen wat van jouw is, welke verantwoording je nu nog hebt, welke grens je mag stellen, wat je mag eisen, wat je mag verlangen, wat jou toekomt en wat jou beweegt.

In deze fases ben jij je eigen wetenschapper. Jij ziet, jij denkt, jij weet, jij leeft.