Zo af en toe, of regelmatig, kom je op een punt in je leven met de gedachte 'heb ik dat nog steeds niet door?'. Dit is meestal een aangrijpend moment van herkenning: gevoelens van niet goed genoeg zijn, vol met zelfkritiek, of gewoon emotioneel en teleurgesteld zijn in jezelf.

Leren

Onze ziel kiest welk leven het zal leiden alvorens te incarneren in een lichaam, een familie, een plek op aarde, een tijdsperk. In dat specifieke verkozen leven ervaart het al snel de ontberingen en tegenslagen, piek- en geluksmomenten. Naarmate onze leeftijd vordert stapelen pijnlijke momenten zich op, en bouwen we karma op. Besluiten worden genomen en levenshoudingen gekozen. Afweermechanieken worden opgebouwd, en naarmate de jaren vorderen wordt er meer en meer persoonlijke pijn en angst afgeschermd.

Als je 'opgevoed' wordt en de schooljaren doorloopt, krijg je regelmatig te horen dat je iets moet leren. Leren lopen, leren fietsen, leren lezen, leren rekenen, leren voordat je begrijpt waarom, leren en meer leren. Daarbij ontvang je complimenten, rapportgeld en cadeau's vliegen je wellicht om de oren als het goed gaat. Er komt meer aandacht en energie op je af als het niet goed gaat. Met het vallen moet je leren opstaan. De tafels moeten herhaald totdat je het helemaal geleerd hebt. Schoolcijfers moeten voldoende zijn, anders heb je het niet goed geleerd.

Onze ervaring vertelt ons keer op keer, dat we moeten leren omdat het anders gewoon niet goed genoeg is. Deze opbouw sijpelt door tot in onze diepste lagen van de persoonlijkheid, wie we denken te zijn. Als we geleerd hebben, en het goed geleerd hebben, pas dan definiëren we onszelf als goed. Tot die tijd hebben we het niet goed gedaan, immers we hebben het nog (steeds) niet geleerd. Externe kritiek wordt interne kritiek, zelfkritiek.

Ervaren

Hopelijk zul je vroeg of laat merken dat deze innerlijke vorm van 'leren' onvrij kan maken. Onze opgebouwde persoonlijkheid (het ego met alle stemmetjes) uit zich telkens kritisch en afkeurende als we opnieuw in een ogenschijnlijk zelfde situatie terecht komen. We hebben het immers nog steeds niet geleerd, en nog steeds doen we hetzelfde, en nog steeds hebben we het niet door. Oftewel, kans genoeg gehad, en nog steeds niet goed genoeg. Maar dat is niet waarom we op aarde zijn gekomen.

Onze ziel is niet op dit moment op deze plek op aarde gekomen om iets 'goed' te doen. We zijn op aarde om te ervaren. En dat is een subtiel maar belangrijk verschil. We ervaren dat we iets kunnen of niet kunnen. Daarin zit een ons oordeel: wel of niet. Onze ziel kent dit oordeel niet, dat is iets aangeleerds. Zelf aangeleerd en zelf opgebouwd. We beoordelen vrijwel alles met goed of fout, fijn of niet fijn, mooi of lelijk, wenselijk of onwenselijk. Als we dit ook toepassen op onszelf is het: wel of niet geleerd. Daarin zit het waarde-oordeel. We zijn wel of niet goed omdat we het wel of niet geleerd hebben. Door dit alles heen blijven we ervaren.

Waarde-loos leven

Het leven wordt met alle oordelen zonder waarde, alles wordt goed of fout en zwart of wit. De werkelijke waardevolheid van ons leven is te ervaren, niet te beoordelen. We ervaren een geluksgevoel, het is niet iets dat we leren. We ervaren verdriet, dat is niet een ongeleerde les of een fout. We ervaren volop en constant. Dit is wat elke ziel verkiest. De ziel kiest niet om te leren in dit leven, de ziel komt in dit leven om te ervaren. Als we nu allemaal zonder waardeoordeel leven wordt het leven werkelijk waarde-loos. Het is één grote ervaring en hierin komt geluk en verdriet even goed door. Het brengt ons in contact met ons werkelijk diepste mens-zijn. Het is dan geen waardeloos leven omdat je het nog niet geleerd hebt, maar een waarde-loos leven omdat je alles als gelijkwaardig ervaart. Het stelt je in staat om ten volle te ervaren en te handelen naar het moment, zonder risico op fouten, zonder neurotisch te richten op succes. Het waarde-loos leven geeft ons de kans om simpelweg nieuwsgierig, open en in contact te leven en te blijven ervaren.