Als we een tijdje worstelen met onszelf, of met een ander, en proberen het helder te krijgen, kan er opeens een inzicht tot ons komen. Een moment waarbij de donkere zee splijt en de worsteling tot de bodem doorgrond word. Wij zien onszelf in combinatie met de ander, de verhoudingen en krachten waarin we ons begeven. De worsteling lijkt ten einde, het inzicht brengt helderheid en voortaan zal alles anders zijn. Tot de zee zich weer sluit en het zicht ons weer wordt ontnomen.

Verloren

De schat die we op deze bodem vonden was vol van licht, kleur, geur en smaak. En toch, als de chaos van alledag weer op ons pad komt, lijkt deze schat verder weg dan ooit. We raken verward. 'Hoe kan het dat we hier zo helder herinnering aan hebben, en deze totaal niet meer kunnen pakken?' De zee heeft ons het zicht ontnomen en de toegang tot de bodem en de schat voelt als voor altijd verloren.

Bedekking

We zijn vergeten dat deze zee ons eigen karma is. Alles wat ons is overkomen en ons heeft doen besluiten om een levenshouding aan te nemen, is druppel na druppel verzameld in onze eigen zee. De oorspronkelijkheid waarmee we tot dit leven zijn gekomen is nimmer verdwenen. Onze zuivere oorspronkelijkheid is slechts toegedekt met een zee vol pijn, verdriet, gemis en onvervulde verlangens en onuitgekomen dromen. De bodem is bedekt.

Splijten

Het splijten van de zee in een goed gesprek, na het uitbarsten in tranen, of een goed stukje proceswerk, leiden allemaal tot een dieper zelf. Plots zie je de bodem van dit alles en wat je te doen hebt. Hoe je te veranderen hebt. Hoe de zaken er eigenlijk voorstaan. Helemaal helder inzicht. Maar omdat het al die tijd toegedekt is geweest, is het altijd een afsplitsing in jezelf geweest. Niet de zee splijt open op het moment van inzicht, het is de niet-afgesplitstheid van jezelf van jouw bodem dat je ziet. Het grote moment van inzicht is niet het splijten van de zee, maar eerder het samenvallen van jezelf met je diepste zelf zonder dat dit toegedekt is.

Verlichting

Laat het heldere inzicht dus je nieuwe komende inspanning verlichten. De inspanning betreft het laten komen van eerdere tranen. De pijnen loslaten en langzaamaan jouw zee legen van alles wat jouw bodem toedekt. Dat dit tijd en uithoudingsvermogen zal vragen moge duidelijk zijn. Maar wees niet moedeloos of hopeloos. Je hebt iets heel moois ontdekt. Jouw onbelaste en vrije zelf staat niet buiten jezelf. Jij bent niet  voor altijd weer verdwenen of onbereikbaar geworden. Je hebt iets heel moois ontdekt van en in jezelf, deze schat is een belofte is om naar terug te keren.

Gebruik het inzicht als baken van hoop en moed. Draag niet langer water naar de zee, maar leeg jezelf, blijf rustig tot je jouw eigen bodem de openheid hervindt.