Deze dagen worden gekenmerkt door een zeer pijnlijke onderrug met uitstralingen naar de bovenbenen. Duidelijk een knelling zoals ik wel vaker meemaak. Zwakke ruggen zitten wel een beetje in de familie. Inmiddels herken ik dat dit volgt op een periode waarin veel spanning en stress aanwezig was. Deze keer is het echter anders.

Grens

Het begon op een leerlingendag met mijn leraar Bas Klinkhamer. Deze vertelde hoe we allemaal zijn opgenomen in iets groters, en dat we niet verder kunnen kijken dan onze grenzen. Met dit gegeven kregen we een oefening mee om te leren beseffen dat alles wat we zien slechts beelden zijn en dat onze blik beperkt is door een grens.

Tijdens deze oefening werd ik me gewaar van een keten aan indrukken. Als ik iemand tegemoet liep, dan merkte ik op dat mijn lichaam een reactie teweeg bracht. Deze reactie maakte mijn geest wakker en bracht daarin gevoelens en gedachtes wakker. Die geest op zijn beurt maakte het denken wakker en het sociale gedrag.

Beginpunt

Het bewustzijn van de geest op de beelden kende ik al wel uit eerdere oefeningen en ervaringen, maar dat mijn lichaam zo helder het beginpunt was van alle geestelijke en emotionele toestanden, had ik niet eerder ervaren. Dit lichaamsbewustzijn is sindsdien telkens aanwezig.

En dan doen zich toch ook weer situaties voor waarin mijn bewustzijn zich verkleind. De situaties waarin de vermoeidheid mij duidelijk parten speelt zonder dat ik het direct besef. De lichamelijke impulsen die de gedachtes en de emoties voeden, spreken dan zo luid, dat ik die impulsen opeens als allesomvattend ervaar. Ik verlies mezelf dan in meningen en emoties. Mens volop.

Pijn

Met het herhaaldelijk verliezen van mijn grotere bewustzijn in het kleinere van alledag, werd me iets emotioneels duidelijk. Een hele diepe en oude wond kwam duidelijk boven water. Een lichamelijke ervaring die zich diep in mijn bestaan geworteld heeft. Het gevoel van 'in de steek gelaten worden', maar ook de aanpassing daaroverheen 'ik kan anderen niet in de steek laten'.

Het overspoeld zijn door lichamelijke overlevingspijnen in een gewone alledaagse situatie. Deze keer maakte het lichaamsbewustzijn mij duidelijk dat ik rationeel en emotioneel handel naar de driften van het overleven. De noodzaak voor boosheid en reageren, kwamen overduidelijk voort uit iets waar ik geen contact mee had. Tot mijn lichaamsbewustzijn me duidelijk maakte dat er een diepere pijn in verborgen lag.

Deze specifieke wond maakt dat ik me gedreven voel om te blijven zorgen voor anderen, ten koste van mijzelf. De vermoeidheid speelt me dan parten en daardoor verbind me nog meer met instinctieve reacties. Een neerwaartse spiraal die ik lange tijd niet kon herkennen.

Vrijheid

Dan die rugpijn waarover ik begon. Hoe zalig om de onrust van het lichaam te ervaren. Hoe pijnlijk diep zit de ervaring van stress opdat de rug nu zo opspeelt. De stress is deze keer duidelijk een opbouw van jaren en het lichaamsbewustzijn brengt daar nu een eind aan. Pijnlijk omdat er een jarenlange opbouw van emotionele spanning zit, maar zalig dat het werkelijk bevrijdend voelt om deze diepe wonden te voelen en te ervaren. Deze brengen een nieuwe vrijheid, en tevens een diepere incarnatie in dit leven. Zoals dit gaat zitten de aanpassingen in alles wat ik doe, privé, werk, gedachtes en communicatie.

Opnieuw, en tegelijk voor het eerst, ervaar ik hoe het lichaam de sleutel is tot onze heling. Lichaamsbewustzijn, niet beschouwend vanuit een hoger bewustzijn, maar als fundament voor het bewustzijn als mens. Ons lichaam, voortkomend als product uit de aarde, bezield met een geestelijk en spiritueel bewustzijn, gebonden in vrijheid.