We hebben behoefte aan duidelijk gedefinieerde hokjes over hoe de wereld in elkaar zit. Het liefst delen we de wereld in in goede en slechte mensen - mannen met witte en zwarte cowboyhoeden, zodat we precies weten waar we aan toe zijn. De drang om alles onder controle te hebben, maakt dat we onszelf en de ander steeds meer gaan begrenzen: ik ben een man, jij bent een vrouw. Ik ben een Nederlander, jij een Amerikaan. Ik ben een Christen, Jij een Moslim, enzovoorts.

Het lijkt erop dat deze grenzen en hokjes ons veiligheid en zekerheid verschaffen, maar het tegendeel is waar, omdat ze ons de ervaring geven dat we afgescheiden zijn van het grotere geheel waarvan we deel uitmaken. Volgens een van de grootste psychologen ooit, Gautama Boeddha, is het gevoel dat we afgescheiden zijn van het grotere geheel, dé reden voor al ons lijden. De illusie dat wij als een zelfstandig ‘ik’ of ego los staan van de totaliteit van het leven roept namelijk gevoelens van isolement op, en dus angst.

Boeddha zag dat we onze angsten beheersen met drie afweermechanismen: begeerte (aantrekken), afkeer (afstoten) en ontkenning (afsluiten). Deze strategieën geven een gevoel van veiligheid, maar houden ons in feite gevangen in een illusie en weerhouden ons ervan één te zijn met het leven. We leven in een staat van chronisch verzet, weerstand en strijd. Deze strijd zal alleen eindigen wanneer het ego zich gewonnen geeft en er overgave is aan al wat er is.

‘Vecht niet tegen de wereld. Ga op in de stroom der dingen en je zult ontdekken dat je op mysterieuze wijze één bent met de eenheid van het universum,’ sprak de Chinese Tao meester Chuang Tse ruim tweeduizend jaar geleden.

www.kristijn.nl