Het ziekenhuis

Ik heb de nacht met hem doorgebracht. Het infuus met vocht druppelt de hele nacht door en er wordt midden in de nacht een nieuwe portie antibiotica toegediend. De volgende dag merk ik aan Tijmen dat hij iets monterder is en een klein beetje actiever. Een nieuwe arts die Tijmen net voor het eerst ziet merkt op dat de antibiotica binnen 24 uur merkbaar effect gaat krijgen. De portie wordt drie maal daags toegediend. Zo verlopen de eerste dagen. Maar omdat hij pijn heeft, zijn arm gespalkt om het infuus te ontzien, en zijn rechterarm geprikt is, heeft hij weinig bewegingsvrijheid en draag ik hem naar het toiletje op de kamer. 's Ochtends, 's middags, 's avonds en 's nachts. De band tussen hem en mij wordt verstevigd. De spullen die Sandra van thuis heeft gebracht bevatten kleren, toiletartikelen, knuffels en wat speeltjes.

De momenten dat Tijmen rust worden gevuld met personeel dat de meters controleert, ons probeert aan te sporen om te eten en te drinken. Drinken is erg belangrijk vertelt men ons een paar maal per dag. Telkens met de beste bedoeling, maar dat we telkens van een nieuwe ploeg verpleegsters opnieuw horen en dat Tijmen volgepompt wordt met vocht laat men buiten beschouwing. Gelukkig merk ik dat Tijmen ontvankelijk is voor grapjes en dat sleept ons door de tegenwind heen, het geeft moed...

Doorverwijzing

Ondanks de stress en de korte nachten ben ik optimistisch en ervaar dat Tijmen elke dag een beetje (een heel klein beetje) opknapt. Dat dan elke verpleegster een andere strategie heeft bij het verwisselen van antibiotica en omgaan met kinderen (en ouders) is iets wat net een beetje begint te wennen. Dan komt plots de kinderarts...

Deze meldt dat hij ziet dat Tijmen hersteld maar dat een normale longontsteking meestal in deze tijd al genezen had moeten zijn. Dat is een schok, want genezen is hij natuurlijk nog lang niet. De arts heeft al een paar maal overleg gehad met een kinder-long-arts in een ziekenhuis waar ze mee samenwerken. Hij wil dat we overgeplaatst worden naar het ziekenhuis in Nieuwegein. En zo plots als dit soort meldingen lijken te komen, is de overplaatsing natuurlijk net na de lunch. Ik heb net genoeg tijd om Sandra in te lichten, te eten en in te pakken.

De ambulance medewerkers staan al met hun eigen bedje voor de kamerdeur... Sandra was er ook met Simon en zij heeft met de zuster de bagage naar de auto gesleurd. Ondertussen ben ik met Tijmen onderweg naar de ambulance en ga ik naast hem zitten. Van de juffrouw voorin krijg ik een foldertje over de ambulance dienst en ik bekijk samen met Tijmen de foto's van ambulances waarin we zelf rijden. Flappie, de grote knuffelhond, ligt geduldig op zijn buik te wachten tot we arriveren. "Willen jullie de sirene aan?" is de volgende vraag en Tijmen schudt nee en we rijden in een stille tocht naar het nieuwe ziekenhuis. Op naar deel twee van het avontuur... (Ik houd mijn hart vast, want plots verhuizen en weer niet weten waar we terecht komen, wat ze met ons aanwillen, of weten hoe de toestand zich ontwikkeld, maakt het iets gespannen.)

Koffie en ontnuchtering

Wat een enorme kinderafdeling is dat in dit ziekenhuis. We worden door een lange gang met allemaal zalen gereden. Komen langs bergen speelgoed en rollen zo een kamertje binnen. Het lijkt allemaal een stuk levendiger en zeker niet onaardig. De zuster verwelkomt me met "wilt u koffie, koffie verkeerd of misschien een cappucino?", ik schiet bijna vol. Dat ervaar ik op dat moment even als een warm bad met aandacht. De afdeling wordt verbouwd dus we worden gewaarschuwd dat er aardige bouwvakkers langs het raam zullen lopen de volgende dag. Binnen blijkt het niet veel rustiger. De kamer blijkt iets kleiner te zijn dan we hadden en het logeerbed waarop ik kan liggen kan alleen worden uitgeklapt als het bed van Tijmen opzij wordt geschoven. Mmh, de eerste positieve indruk slijt snel. Het is duidelijk waarom ze aan het verbouwen zijn, want de kamers zijn net iets te klein. Maar affijn, ik ben er bij, ik mag erbij, ik mag alleen niet bellen in dit ziekenhuis. De hartafdeling is één etage hoger...

Als de gewenning voorbij is, blijkt dat er wel ontbijt is voor de ouder. Maar lunch en avondeten is volledig eigen verantwoording. Ik voel me opeens in mijn hemd staan. In het vorige ziekenhuis mocht ik mobiel bellen. Al het eten werd gewoon netjes meegeserveerd tegen een kleine vergoeding. Hier voel ik me opeens een ongewenste gast. Het warme gevoel van het aangeboden kopje koffie is al snel verdwenen. En als klap op de vuurpijl komt Sandra met tassen aansloffen en blijkt dat we pas na vijf dagen opname één uitrijkaart per dag kunnen krijgen. Tja, ze werken welliswaar wel samen met het andere ziekenhuis, maar de regels zijn helemaal anders. Opeens realiseren we ons des te meer dat dit ziekenhuis minder joviaal is naar de ouders...

Kinderlongarts

Natuurlijk wordt er hier meteen een röntgenfoto ingepland. Op dat moment worden we in een bedje naar beneden gereden en Tijmen kijkt zijn ogen uit naar op de gang slapende oude mannen met de monden wagen wijd open. Op de röntgen afdeling blijken allerlei verschillende mensen gewend te zijn aan een fabricage-achtige manier van werken. Beleefd, maar onpersoonlijk. De scan wordt snel en hardhandig gemaakt en Tijmen ontvangt geen speciale behandeling. Ook al is hij vier en klaagt hij over pijn als ze hem bekijken. We zijn blij als we weer terug kunnen naar onze kamer.

De kinderlongarts komt langs met een assistente in zijn kielzog. Hij besprak al van meet af aan met het eerste ziekenhuis hoe het met Tijmen ervoor stond. De arts vertelt dat het ontstekingsvocht niet alleen in de long zit maar ook actief is achter de long; tussen de longbladen, dit worden ook wel de pleura genoemd. Hij maakt zich zorgen en schetst enkele scenario's. Een drain aanleggen om het actieve vocht af te voeren opdat de long zich weer kan uitrekken lijkt niet haalbaar. Dit is omdat hij op de foto's al gezien had dat het vocht in compartimenten zit. Hooguit wordt er één compartiment leeggehaald en blijft de rest achter. De andere methode is gewoon klassiek doorbehandelen met antibiotica en gewoon de rit uitzitten, maar dat kan wel vier weken duren. Samen met Sandra besluiten we er een nachtje over te slapen. De arts lijkt open in zijn communicatie en direkt, het spreekt ons tot dan toe aan dat hij duidelijk is. Hij stelt voor om de volgende ochtend weer te komen.

's Avonds besluit ik met Sandra om het op de klassieke manier, doorgaan met antibiotica, te doen. De arts zei al dat het weghalen van ontstekingsvocht niet een bewezen methode is om sneller tot genezing te komen. Het is tenslotte een ingreep is die erg heftig en slechts met een roesje en lokale verdoving wordt uitgevoerd.

De regie

De volgende ochtend komt de arts terug, met deze keer drie mensen in zijn kielzog. De te kleine kamer zit meteen vol met een arts en volgelingen. Daar vertel ik hem wat we zelf als voorkeur hebben: niet ingrijpen, maar doorgaan met antibiotica. Daarop reageert hij dat het allemaal begrijpt maar dat hij dat liever wel wil doen. Ik hetzelfde aangeven en gebruik zijn eigen woorden om het gestalte te geven. Als uitweg in deze impasse stelt de arts een compromis voor. Eénmaal een kleine punctie om wat vocht af te nemen opdat hij kan bepalen welke vorm van ontsteking het is. Hij snoert me verder de mond door te vertrekken met zijn gevolg met de woorden "ik snap dat u mee wilt denken, maar ik bepaal hier de regie"...

Ik loop helemaal vast in de protocol gestuurde ziekenhuizen. Als ik besluit om contact op te nemen met mijn huidige leraar blijkt het een goed besluit. Hierin heb ik even alles bij elkaar gehuild en krijg ik als bespiegeling te horen dat ik het oude overlevingsjasje waaraan ik zo hard had gewerkt om het af te werpen, hier in het ziekenhuis weer even aan moet trekken. Het volledig in liefde naar Tijmen aanwezig zijn afwisselen met een oude psychische vechtjas voelt heel onwennig, maar is een vereiste om te overleven in de tijd die nog komen gaat.

's Middags komt Sandra en ik bespreek wat ik deze ochtend had meegemaakt. Ook zij heeft overleg gehad en aangezien ik op dat moment overloop van de stress besluit ik me bij haar mening neer te leggen. Een bevriende kennis heeft namelijk een longprobleem dat voortkomt uit chronische longontstekingen op jonge leeftijd. Het gevaar blijkt aanwezig dat de long zo'n schade oploopt dat het niet terugveert, dan wordt de long zelf de bron voor nieuwe ontstekingen. De arts komt nog eens langs, alleen deze keer...

In het gesprek dat volgt vertel ik dat ik Tijmen elke dag iets zie opknappen. Het zijn kleine stapjes maar toch maakt hij ze. Hij deelt zijn zorg en merkt op dat het contact met ons terug moet naar vertrouwen. Daarin maakt de arts een nieuwe maneuvre door te melden dat ik wel mag beslissen, maar dat hij dan wel bepaalt wanneer. Het komt er in elk geval op neer dat ik met alle frustratie en tegelijk begrip toestem samen met mijn vrouw om één punctie uit te voeren om iets van het vocht af te nemen. Dit kan worden gebruikt om garantie te krijgen of het alleen een pneumokok infectie is, en niet stiekem ook nog iets anders, en of het ook in het vocht actief is. Hij belooft dat het een snelle en korte ingreep is en dat door het roesje Tijmen er achteraf niets van zal herinneren. (Hij vertelt niet dat het een nare ingreep is die hij op dat moment wel degelijk zal voelen... De onrust die ik voel plaats ik dan ook bij mijn eigen zenuwen, dat de arts mij vertelt over vertrouwen dat hij net daarvoor zelf geschonden had, dringt op dat moment nog niet door.)

De bevestiging

Later op de dag wordt Tijmen voorbereid door een klein middel dat het roesje moet voorbereiden en we gaan naar de onderzoekskamer. We vertellen hem niets over wat komen gaat, behalve dat de dokter gaat kijken. Dit vermijden we om te voorkomen dat hij achteraf wel dit gesprek herinnert. De ingreep is niet prettig, op zijn zachtst gezegd. De plaatselijke verdoving stelt natuurlijk niets voor. Tijmen schreeuwt alles bij elkaar terwijl hij helemaal stil blijft liggen. Sandra houdt hem vast en ik heb zijn voeten. Terwijl de arts vocht afneemt bevestigt hij zijn vermoeden en probeert nog eventjes een extra compartiment aan te prikken. Tijmen gilt nog eens en de arts stopt dan (dus toch maar). Ik krijg er een erg naar gevoel bij omdat dit wederom de vertrouwenskwestie aanroert. Tegelijk ben ik opgelucht dat het voorbij is, en ik zeker weet dat het erger had gekund en dat dit niet nog eens zal gebeuren. Ik zal het niet nog eens laten gebeuren...

Later blijkt dat alle vermoedens van de arts juist waren en dat de punctie niets nieuws heeft gebracht. Behalve een stukje geruststelling (voor de artsen) dat het niets onvoorziens is. Eénmaal terug op de kamer staat Tijmen stijf van de adrenaline door de stress, maar kan zich niets meer herinneren. Dat geeft een heel rare ervaring. Ik magnetiseer hem om de stress te laten wegvloeien naar de aarde. In een paar minuten tijd vloeit de stress weg en valt hij in een diepe slaap. We weten de verpleging nog net te weerhouden om iets te roepen over je mag nog iets uitzoeken ter verzachting van het leed.

Ondanks dat ze zich realiseren dat er niets gezegd mag worden over puncties omdat het kinderen verward over iets dat ze zich niet kunnen herinneren, maken ze wel de fout om ernaar te vragen of uitzoekkadootjes aan te bieden. Het is maar goed dat ik er voortdurend bij ben. Hoe ervaren ook, ze maken telkens deze kleine cruciale fouten.

Op zaal

Dankzij dit meetmoment zien de artsen geen aanleiding om ons nog langer geïsoleerd te houden. Na enkele onrustige nachten met huilende babies in aangrenzende kamers mogen we naar de zaal verhuizen. Terwijl ik de spullen nog sta in te pakken heeft Tijmen van de zusters al een plekje uitgekozen waar de zaal-tv goed te zien is; tevens is dit het plekje met de minste ruimte. Ik sla de dag gade en besluit de volgende dag, als alle dagopname even weer naar huis is een ander plekje te regelen. Dichterbij de tv, meer ruimte, een vaste plek...

De zaal geeft een nieuwe perspectief. Ik hoop stilletjes dat Tijmen door de extra mensen en kinderen iets meer gestimuleerd zal worden om in beweging te komen. Deze zaal wordt naast onszelf vrijwel alleen bevolkt door dagjes klanten. 's Ochtends of 's middags opgenomen worden en 's avonds of de volgende ochtend weer vertrekken. Dat brengt een hoop onrust met zich mee, ouders die vertwijfeld rondkijken en niet goed weten hoe het reilen en zeilen van de afdeling verloopt. Visite die langskomt en niet iets te rumoerig is, met teveel mensen aan het bed komen staan en te lang blijven als eigenlijk bezoektijd voorbij is.

De volgende ochtend is Tijmen er ook van te overtuigen dat een ander hoekje op deze zaal misschien toch handiger is. Een vrij uitzicht, zonder dat de zusters er voor staan, op de tv is een overtuigend argument. Gelukkig voor mij is er beduidend meer ruimte.

Een paar uurtjes vrij

We zijn al in de derde week beland en er is op een zondagmiddag een feestje gepland op het kinderdagverblijf van onze jongste. Een goede vriend komt dan voor Tijmen en blijft totdat ik terug kom. Hij heeft zelf de nodige ziekenhuis ervaring en ik laat ze met merkwaardige sensatie van eenzaamheid en een gerust gevoel samen achter...

Als ik terug komt 's avonds om een uurtje heeft hij een koortspiek van 40 graden achter de rug. Dat is wel even naar aankomen. Om 20:00u heeft mijn opleidingsgroep weer gebeden om liefde en energie naar Tijmen te sturen. Misschien heeft dat iets losgemaakt waardoor er weer een nieuwe golf bacteriën in de bloedcirculatie is gekomen. Gelukkig is de koorts ook snel weer vertrokken en gaan we relatief rustig de nacht weer in. De paar uurtjes rust door even elders te zijn waren heel welkom, maar de hektiek is ook voor een groot deel al weer terug dan.

Niet meer prikken

Net na de laatste koortspiek laat de arts weten geen bloed meer te prikken. Telkens als dit gebeurt vinden ze dezelfde bacterie en restanten. Het bloedprikken zal nu alleen nog ter algemene controle plaatsvinden en periodiek. Niet meer telkens als hij koorts heeft (gehad). Ik vertel dit aan Tijmen de volgende ochtend, en hij is voelbaar opgelucht.

Als ik dan na het ontbijt even de zaal afloop om koffie te halen voor mijzelf en terugkom, ontdek ik dat ik een huilende Tijmen heb omdat ze huidverdovende pleisters geplakt hebben om straks bloed te gaan prikken. Het enige wat ik kan doen is hem gerust stellen dat ik ga uitzoeken wat dat voorstelt omdat de dokter toch echt wat anders beloofd had (op zijn minst voor deze ochtend).

Na navraag gedaan te hebben bij de verpleging blijkt dat de overdracht niet geheel goed was doorlopen. Het lab had wel doorgekregen dat ze niet meer hoefden te prikken, maar op de afdeling zelf blijkbaar niet. Met veel spijtbetuiging mogen de pleisters dus weer van Tijmens arm af. Uiteindelijk zijn de pleisters net zo erg als het prikken...

Doordat ze de huidverdovende pleisters voor niets opgeplakt hebben, is de vaste procedure van pleisters en dan prikken opeens veranderd in een onzeker traject. Voor Tijmen betekent het plakken van de pleisters, die bedoeld zijn om het prikken minder erg te maken, nu anderhalf uur afwachten of ze wel of niet gaan prikken... De magie is eraf, dat kleine beetje zekerheid is verdampt door een overdrachtsfoutje.

Laag maatschappelijk werk

Nadat we nu meer dan twee weken onderweg zijn, komt de pedagogische medewerkster bij ons om te vragen of we een gesprek willen met een laag maatschappelijk werker. Ze vraagt dit vanwege het feit dat we nu twee weken in een ziekenhuis verblijven en dit is mogelijk toch wat lang voor een gezin en werk. Verbaasd stemmen we in, het ziekenhuis wist toch al van meet af aan dat dit een langdurige opname zou zijn, waarom dan pas een gesprek ná twee weken?

Na een vriendelijk gesprek geven we aan dat we graag terug zouden willen naar het vorige ziekenhuis. De behandeling staat vast en deze kan overal worden volgehouden. Daarbij komt dat het voor ons aanzienlijk dichter bij huis is en vervoer een stuk makkelijker te realiseren is. Het is zelfs op fietsafstand.

Terugplaatsing

Het is akkoord, de dokter ziet geen reden om ons te houden. Er zal natuurlijk overleg blijven plaatsvinden tussen de artsen in de twee ziekenhuizen. 's Middags staat er een taxi klaar om ons te verhuizen. Terug naar Utrecht...

Tijmen en ik lopen de gang in van de kinderafdeling en de verpleging verwelkomt ons van harte. Iedereen weet nog wie Tijmen is en we voelen ons alsof we thuiskomen na lang weggeweest te zijn. Hoe warm kan het voelen als iemand je herkent en laat merken hoe begaan hij of zij is met je. We krijgen weer een eigen kamer en komen weer helemaal tot rust als we daar onze spullen weer uitpakken en de kamer inrichten. Wat een genot om weer te mogen bellen, een eigen kamer te hebben en mensen die duidelijk vooruitgang zien in het herstel van Tijmen. Eventjes geen personeel die alles in twijfel trekt...

Controle

In al deze tijd is er voortdurend ruggespraak geweest met een kinder-long-arts in een ander ziekenhuis. Nu we weer terug zijn in het ziekenhuis waar geen specialist in huis is, worden we voor een CTG scan eventjes per taxi vervoerd naar deze ene arts. We hebben nog geen idee wat ons boven het hoofd hangt, maar de kinderarts die ons verwees stelde ons gerust dat ze ons terug verwacht (echt).

Na een zoektocht en het aanmaken van een nieuw dossier, immers een nieuw ziekenhuis betekend voor hun een nieuwe patient en dus een dik dossier, komen we bij de kinderarts. Deze heeft een kort praatje met ons en vraagt als eerste hoe ik Tijmen vindt. En verwijst ons door om later verder te praten...

Op de gang staan allerlei leuke apparaten waar kinderen hun hand op kunnen houden om vervolgens magische lampjes te zien knipperen met allerlei veschillende beelden en bewegingen. Dat maakt de tocht op weg naar de röntgen afdeling leuk.

De afdeling zelf is natuurlijk eng, zo'n groot apparaat waar Tijmen dat op ligt en in wordt geschoven. Maar eerst wordt de infuuslijn gecontroleerd door twee dames die zeker willen weten of de contrastvloeistof er wel in kan. Ik vertel nog dat dat wel goed zit omdat er net de avond ervoor met veel stress een nieuw infuuslijn was aangelegd. Maar nee, deze dames moesten het zeker weten...

Tja, natuurlijk was de lijn nog goed, want eerst spoot het makkelijk door en toen opeens niet meer. De afdelingshoofd werd erbij gehaald en deze concludeert hetzelfde, vreemd. Dan zie ik als eerste dat de kunststof lijn geknapt is door het gerommel dat ze uitvoerden en ik meld dat ze de lijn er beter uit kunnen halen omdat ze het verprutst hebben. Drie volwassen professionals staan beteuterd te kijken, wat nu te doen?

Dan moet de kinderarts worden opgeroepen omdat alleen hij een infuuslijn mag aanleggen. Nou probeer dan nog maar eens de stress van een kind van vier ongedaan te maken. Een betekenisvolle blik wordt uitgewisseld tussen de aankomende arts en mij, vertwijfeld kijken ze naar Tijmen die er erg gestresst uitziet en overwegen het maar een andere keer te doen omdat hij nu toch niet rustig te krijgen is. De verdovende plakkers zijn er niet en die duren lang om in te werken, dus hoe moeten ze nu prikken...?

Ik maan ze tot stilte om met Tijmen te kunnen overleggen. Ik vertel hem dat hij pleisters kan krijgen zodat hij de prik niet voelt maar dat hij dan moet wachten voordat ze verder gaan, of dat het met een beetje pijn nu meteen kan zodat het zo snel mogelijk klaar is. Zijn simpele antwoord brengt het personeel tot verbazende stilte: "Nu".

De infuuslijn zit er in enkele ogenblikken in, de scan is gedaan en we kunnen even later een bespreking voeren met de kinderarts... Ik word onverwacht opgewacht in zijn kamer door een cirurgisch arts, en voor zover ik nog niet op scherp stond door de scan, staan mijn de alarmbellen stevig te galmen...

Vlak voordat we de kamer van de arts inlopen wandelen zusters langs om ijsjes aan te bieden. Op dat moment kruipt Tijmen dus bij mij op schoot en peuzelt zonder treuzelen de hele Magnum op in zijn eentje. De ogen van kinderarts en chirurgisch arts dwalen af en toe onder het gesprek af naar een ogenschijnlijk gezond jochie. De zorg blijft de long lichten ze toe. Deze staat al lang onder druk van het ontstekingsvocht en ze zijn bang dat als het vocht niet verdwijnt dat de long onvoldoende terug zal veren. Daardoor kan het op den duur zelf bron van ontsteking worden. Daar Tijmen echter gezond oogt en mijn mening positief is willen ze het nog wel een weekje aankijken. De komende week moet hij dus koortsvrij worden anders willen ze alsnog operatief het vocht achter de long verwijderen en schoonmaken...

Eénmaal terug op onze kamer in het ziekenhuis leg ik het Tijmen allemaal uit. Hij lijkt het goed te begrijpen en ziet tegen de operatie op als deze over krap vijf nachtjes toch mocht komen. 's Avonds vraagt hij aan me: "papa, vijf nachtjes is niet veel he?". Ik antwoord het enige antwoord dat ik kan geven: "nee Tijmen, dat is niet veel..."

Bloedgroep

Al deze tijd bevreemd het me dat hij elke iets hersteld, maar dat hij tegelijk geen versnelling te pakken kan krijgen. Het lijkt telkens alsof zijn herstellend vermogen tegengehouden wordt. Op het moment dat er weer eens bloed afgenomen moet worden, vraag ik de laborant om ook te testen op de bloedgroep. Dat wordt natuurlijk niet geaccepteerd, maar ze stemt in op extra bloedafname als ik aangeef dat ik de goedkeuring van de dokter direkt zal regelen.

Tegen de arts zeg ik dat we thuis bekend zijn met het bloedgroepdieet en dat daarin gesteld wordt dat het immuunsysteem niet optimaal kan reageren als er verkeerde voedingsstoffen worden ingenomen.

In grote lijnen is voedselallergie, pollenallergie en gedragsstoornis in combinatie met voedingsstoffen al medisch geaccepteerd. De koppeling hiervan met de bloedgroepen is nog niet overal doorgedrongen. Er wordt echter driftig aan onderzoek gewerkt op dit terrein. Zie o.a. http://www.dadamo.com

Tot onze grote verrassing blijkt hij net als zijn moeder bloedgroep O te hebben. Dat betekent dus dat alle tarwe, yoghurt, aardappels die hij at, eigenlijk niet tot zich zou moeten nemen. Ik leg Tijmen dit uit we besluiten over te stappen op een ander eetpatroon.

Natuurlijk valt dit niet mee, zoals we thuis ook al merkten zitten juist de meest schadelijke stoffen voor deze bloedgroep in vrijwel elk eten. Het gesprek met de dietiste levert ook nauwelijks iets nuttigs op. Het ziekenhuis biedt daar geen method van werken voor en we besluiten eten van thuis mee te nemen en de menu's aan te passen.

Koortsvrij

De wonderen zijn de wereld niet uit. Sinds de laatste controle en de dieet aanpassing is hij opeens koortsvrij. De kinderarts komt donderdag bij ons met de mededeling dat ze Tijmen van het infuus willen afhalen omdat hij al enkele dagen geen koorts meer heeft. De bloedwaardes waren al een tijdje goed en hij mag nu op oraal in te nemen antibiotica over stappen.

Zo plots als de mededeling komt zo snel zijn we op weg naar huis. De orale antibiotica is natuurlijk een veel lagere dosis, maar de koorts blijft achterwege en 48 uur later zitten we met het gehele gezin onwennig en tegelijk heel gewoon thuis op de bank...

Vakantie

De laatste week van het schooljaar mag hij van ons overslaan. Het is gewoon teveel geweest om nog eventje te gaan bijschakelen naar school. Wat wel heel prettig is, is dat hij een uitstekende conditie lijkt te hebben en vooral veel levenslust. We mogen dan ook, met een voorzichtige zegening van de kinderarts, met de flesjes anti-biotica op vakantie. We beloven hem goed in de gaten te houden. Ik kan me onderhand wel Tijmen-gezondheid-expert noemen, dus dat lijkt wel vertrouwd.

Op het vakantie adres komen we als gezin helemaal weer tot elkaar. Ver van ieder contact in de bewoonde wereld komen we bij in een hittegolf met in de achtertuin een net aangelegd prive zwembad. De jongens komen zowaar over hun water vrees heen, en ze leren voorzichtig fietsen.

Controle

Eenmaal weer thuis na een heerlijke twee weken volgt er nog een controle röntgenfoto en een bloedafname. Natuurlijk spannend, maar nadat ik verzeker dat de foto geen pijn zal doen, mislukt het bloedprikken. Ze nemen met volle tevredenheid van Tijmen uiteindelijk genoegen met wat druppels uit zijn vinger en de kinderarts beloofd dat ze de volgende keer, als de uitslag binnen is, zelf nog éénmaal zal prikken.

Als we later terugkomen voor de controle blijkt de long-foto helemaal schoon te zijn. Sterker nog, hij heeft 100% van zijn longcapaciteit terug. De bloedmonsters zijn verloren gegaan in een verkeerde zending, maar daarvan concluderen we dat het dan dus wel overbodig onderzoek zou zijn geweest. We laten het erbij.

Het wonder is geschied: we zijn het ziekenhuis uit, Tijmen is meer dan de oude en de controles zijn helemaal achterwege. En wederom komt het als een natuurlijk verloop van de omstandigheden. Pas als we weer thuis zijn, ontdek ik nuchter dat het achter de rug is. Tijmen is hersteld en is alleen nog wat bang voor lichamelijk pijn. Daarvan heeft hij gewoon teveel, te intens en te vaak meegemaakt. Hopelijk slijt dat, maar het zal hem nog lang bijblijven.

Zijn tweelingbroer is van slag, ook hem heeft het diep geraakt om opeens zonder broer en vader in huis te moeten doorbrengen. Ook hij is inmiddels gelukkig op de terugweg... Zo zijn we allemaal een hele ervaring rijker. En ik? Ik heb geleerd dat het vertrouwen in mijn eigen gevoel rotsvast is. Niemand hoeft mij nu nog te vertellen hoe het in elkaar steekt. Ik weet niet alles, maar als het voor mijn gevoel niet klopt, durf ik er nu voor uit te komen dat het volgens mij niet klopt. Ook ik mag me herstellend, maar genezen verklaren.

Dank je voor de aandacht van het lezen. Sterkte in jouw leven en blijf vertrouwen op jouw gevoel. Het is niet voor niets het jouwe.

Liefs, Marco Wobben.