Als je contact hebt met kleine kinderen, dan kan je zien dat ontwikkelingen niet geleidelijk zijn. Zo nu en dan komt er een geheel nieuw inzicht, spontaan, stapsgewijs. Het lijkt alsof het 'opeens' gebeurt alsof het er van te voren nog niet was. Zo werkt het ook als volwassene, de zogenoemde 'aha'-belevenis.

Als alles wat je moet doen in je leven te veel lijkt te worden, als 24 uur in een dag niet meer voldoende is, onthoud dan de grote mayonaise pot ... en het bier.

Mediums en andere gevoelige mensen kennen de worsteling in bewustwording. Wat is van mij, en wat is van een ander. Veelal is de worsteling een beweging om dichter bij zichzelf te komen, een beweging om los te komen van de indruk die de ander maakt. Tegelijk is er een paradox, als medium speel je een verbindende rol, de bestaansfunctie is de verbinding.

Als kind is de wereld zo groot en magische dat het moeilijk voor te stellen is hoe alles in elkaar grijpt. Naarmate je ouder wordt en denkt te begrijpen hoe de wereld in elkaar zit, wordt het alsmaar minder magisch. Natuurlijk zijn er nog genoeg onbegrepen zaken, maar langzaam groeit het bewustzijn en het denken dat het te begrijpen is.

In een recentelijk gesprek kwam het onderwerp 'radicalisering' en 'religie' aan de orde. Heel spiritueel kijkend naar dit fenomeen, is het een trend die niet alleen in de Islam plaats kan vinden. Het moet een tegenhanger hebben. Deze is wellicht te vinden in de overkapitalisering en oorlogsvoering, maar wellicht ook in de Christelijke bewegingen. Overkoepelend kan het misschien wel de bewustzijnsbeweging op persoonlijk nivo zijn, door sommige 'New Age' volgelingen benoemd als het Aquarius tijdperk.

Vanochtend zat ik in de bus onderweg naar een lunchafspraak met een vriendin. Opeens drong de betekenis van arrogantie tot me door. In de afsluiting van mijn opleiding plaatste mijn leraar dit woord in mijn bestaan. Dit woord is mij gedurende lange tijd niet duidelijk geworden, tot het in deze busreis naar het centrum helder werd. Het kwartje viel, een stap was genomen.

Een waterdrager in China had twee grote kannen, elk hing aan een uiteinde van een paal die hij op zijn schouders droeg.

Eén van de twee kannen had een barst terwijl de ander helemaal gaaf was en telkens een hele portie water afleverde. Aan het eind van de tocht van het beekje naar het huis, arriveerde de gebarsten kan half gevuld.

Niemand staat stil bij de gedachte dat er voortdurend geademd wordt. Dit is grotendeels een automatisme en gaat veelal zo ongemerkt omdat het voortdurend plaatsvindt. Zo kan je stellen dat als je je hele leven een activiteit uitvoert, deze niet meer of nog nauwelijks wordt opgemerkt.

Iemand willen helpen, benadrukt het 'willen'. Door te willen ben je niet vrij in de bewegingsruimte. Het willen helpen benadrukt dat er een beïnvloeding is van buiten af waartegen je je aan wilt bemoeien. Daarnaast is er ook een tegenbeweging bij hulp, namelijk niet willen helpen.